No 2020 non poden faltar as vosas anécdotas campestres

Neste primeiro mes do novo ano non podía faltar a nosa ración do Concurso de Anécdotas Campestres de todos os meses. Xa che comentamos que desde Pazo de  Vilane realizamos este concurso de forma anual para que nos fagas chegar as túas historias máis divertidas que sucederon no mundo rural. Cada edición séguennos chegando unha chea de anécdotas que nos encantan e na edición de 2019, a cuarta, non podían faltar os relatos emotivos e graciosos como os que vos presentamos a continuación.

 Yara Quevedo

“Os meus veráns baseábanse en ir ao pobo do meu avó en Ourense. Eu son de Canarias e para min ese mes era o mellor do meu ano. De estar rodeada de mar e praias a estar rodeada de prados e bosques. Encantábame ir recoller as patacas, pasear ao burro, dar para comer ás pitas… O meu avó sementou amorodos só para min porque sabía que me encantaban. Un mes pasábase voando. Pero o que máis me encantaba era coller a bicicleta e pedalear coma se non houbese mañá. Sabía que cando atardecía era o momento de volver a casa pero antes tiña que ir ao miradoiro máis alto para ver como se poñía o sol sobre a cidade de Ourense e ver como o ceo se tinguía de laranxa e violeta. Ese instante sempre será o momento máis máxico dos meus días no pobo do meu avó.”

Iván Corral

“Tiña 8 anos e pouca experiencia andando na bicicleta “de maiores”. Na praza da aldea estaba o rabaño de ovellas bebendo na fonte… E un burro! Freei de golpe a dous palmos do seu traseiro. Respirei aliviado cando crin que xa estaba salvado… E o seu rabo tiroume as lentes ao chan.”


Luz  Sarango

“A miña anécdota destas vacacións é camiñar todo o camiño ao parque da pena en Portugal sabendo que teño moita dor de pernas ao camiñar pero foi fermoso.”

Antonio Chica

“Lembro ter 6 ou 7 anos e estar no campo coa familia. Gustábame explorar e indagar todo o terreo co meu primo que era moito maior que eu. Un día xogando con el preto dunhas aciñeiras escoitamos uns ruídos estraños. Achegueime para ver que podía ser e dixen: “creo que é un xabaril”. Dito isto o meu primo saíu correndo como alma que leva ao diaño gritando e chorando: “XABARIL XABARIL XABARIL”. Eu quedeime parado sen saber moi ben que facer. Resultou que alí non había ningún xabaril. Simplemente o noso can coouse aí sen que o vísemos e estaba a xogar. Aínda hoxe lémbranlle ao meu primo o susto que levou.”

Miguel Chavarria

“Moitas son as historias e anécdotas que me pasaron no campo. Pero entre elas gustaríame destacar unha da que gardo especial agarimo. Recordo coma se fose onte cando estaba a facer unha plantación de amendoeiras nunha leira familiar; faciámolo con axuda dun curmán que se encargaba de manexar o tractor. Encargábase de botar terra coa pa do tractor para encher os foxos das amendoeiras. Tras un descoido o noso primo botou a terra por riba e deixounos cravados no chan. Ese mesmo día o meu avó ía de camiño para ver como estabamos a plantar as amendoeiras e cruzando un regato (por un tronco de madeira) próximo á leira escorregouse e caeuse á auga. Que día máis divertido!”

Javier Chavarría

“Un día revisando como estaban a plantación de amendoeiras familiar camiñabamos miña nai, meu tío e eu moi ilusionados tranquilamente cando de súpeto o meu tío e eu empezamos a afundirnos coma se de areas movedizas se tratara. Vendo que non eramos capaces de saír e xa estabamos metidos máis aló do xeonllo, a miña nai acudiu a axudarnos. Estirábanos dos brazos e nós dela e non eramos capaces de saír, é máis, seguiamos afundíndonos. O caso é que ela tamén foi meténdose aos poucos e non eramos capaces de saír. Por sorte demos cunha roca e agarrámonos a ela e grazas a isto fomos capaces de saír. Foi un gran susto e desde entón sempre que andamos por esa parcela imos mirando ao chan. Afortunadamente, quedou nunha divertida anécdota.”