Galiña Leghorn: a mellor poñedeira de ovos brancos

Se buscas unha galiña robusta, lixeira e, sobre todo, gran poñedeira, atopáchela: a galiña Leghorn vai colmar de alegrías e de fermosos e abundantes ovos brancos.

Aínda que esta galiña é hoxe día moi popular en toda América, crese que a súa orixe é mediterráneo, concretamente italiano. Con todo, non foi neste país onde alcanzou a súa popularidade e desenvolvemento. En 1835 foi exportada ao Novo Continente desde o porto toscano de Livorno -cuxa tradución en inglés, Leghorn, deulle nome cando arribou ao país norteamericano- e deseguido se estendeu grazas á súa boa adaptación e gran rendemento.

Os norteamericanos comezaron a traballar en cruces con galiñas españolas –hai quen di que se trataba de andaluzas- para tratar de dar á Leghorn maior peso. Estas aves híbridas alcanzaron tal popularidade que viaxaron desde EEUU a Inglaterra, onde os británicos –moi amantes das galiñas- volveron emparellar con exemplares da raza Menorca.

De Gran Bretaña saltaron de novo ao continente e, paradoxalmente, regresaron a Italia, onde se seguiu perfeccionando a raza.

Liñas da galiña Leghorn

Estas distintas exportacións da galiña Leghorn no XIX e principios do XX explican, por tanto, as actuais tres liñas da raza: a americana, a inglesa e a europea.

As tres teñen sutís diferenzas, pero tamén característicos puntos en común, como a súa preciosa plumaxe branca, a fermosa cola de galo, as patas amarelas e ben definidas e, por suposto, a destacada posta de ovos de casca branca.

Hoxe día, en EEUU e en moitos outros países a galiña Leghorn é a maioritaria das granxas avícolas, pois ofrece un extraordinario rendemento ou, como se denomina no argot, un excelente índice de conversión. É dicir, como son galiñas lixeiras (os galos non adoitan superar o 2,8 kg e as galiñas o 2,3 kg) comen pouco en relación aos ovos que poñen, polo que a súa crianza é moi rendible para calquera explotación.

Unha alta porcentaxe das galiñas Leghorn procede do cruzamento de tres estirpes (a Babcock, a Moun Hope e a Creghton) escollidas e seleccionadas durante xeracións; por este motivo logrouse unha maior posta e peso nos ovos.

Así, unha galiña Leghorn ben alimentada e coidada pode poñer por encima dos 300 ovos ao ano, dun peso mínimo duns 60 g cada un. Ademais, a maior parte dos consumidores non europeos prefiren os ovos brancos (é unicamente cuestión de gustos, pois teñen as mesmas propiedades que os morenos) polo que os produtores envorcáronse nas boas poñedeiras brancas. De feito, a produción mundial deste tipo de ovos depende dos millóns de Leghorn repartidas por todo o mundo.

Por todo o anterior, non é estraño que a Leghorn leve o sobrenome da campioa das poñedeiras brancas.

Características físicas da galiña Leghorn

A Leghorn é robusta e pouco dada a enfermidades. A liña americana, a máis coñecida, distínguese pola cabeza lixeiramente alongada e mediana e a pequena crista das femias, que comeza no inicio do pico e cae notablemente cara a un lado da cara, aínda que non chega a tapar o ollo.

O galo, pola súa banda, loce unha crista dentada e rechamante que, xunto á cola despregada (dun branco luminoso) conforman os seus dous principais e reconocibles atributos. Os ollos adoitan a ser amarronados, o que as distingue das liñas europea e inglesa.

As orelliñas son de tamaño medio e ovais, cinguidas e de cor branca esmalte. O pico é curvado, curto, e moi forte, de cor amarela. A esclavina é abundante, adecuada ao ancho tronco, que se estreita cara á cola e o peito é notable e prominente, ben desenvolto nas femias.

Como comprobarías, a galiña Leghorn é unha opción excelente se queres montar o teu propio galiñeiro en casa. É forte e pouco dada ás pelexas. Sen dúbida,, esta raza de galiñas alegrarache todas as mañás coa súa docilidade e abundantes ovos frescos.

¿Te ha gustado este artículo?¡Pues te ofrecemos mucho más!

¡Suscríbete a nuestro boletín y recibirás gratis un libro digital!