Continuamos coas anécdotas campestres

Como vos prometemos, cada mes imos dar a coñecer todas as historias que recibimos para participar na cuarta edición do Concurso de Anécdotas Campestres. Todos os anos en Pazo de Vilane vos pedimos que nos enviedes as vosas historietas relacionadas co campo. Poden ser actuais ou de cando erades pequenos, encántannos todas. O gañador do concurso gaña unha visita ás nosas instalacións ademais de pasar unha fin de semana nunha casa rural da zona. 

Nesta nova entrega gozaredes de varias anécdotas que vos levarán desde Cantabria ata Arxentina ou Murcia e coas que seguro que soltades unha gargallada. Preparados?

Adriana  Bombín

“Os paseos polo campo co grupo de montañismo \Pés Cansos\ onde ademais de coñecer os montes de Cantabria e arredores fixemos amigos para toda a vida.”

Manuela Ordóñez

“Aos 17 anos fun pasar as vacacións de verán ao campo coa miña avoa as dúas soas. Pasámonos os días enteiros de calor e humidade atafegantes da pampa arxentina sentadas na galería da casa mirando ao horizonte infinito e lendo á vez. Polas noites coa tenue luz duns faroliños de queroseno e un bo malbec comentabamos sobre o que leramos e soñabamos espertas coas historias dos personaxes que nos atrapaban durante o día. Liamos a Ayn Rand. Foi o mellor verán da miña vida.”

José Ángel Martínez

“Unha vez cando era pequeno estaba coa miña familia na parcela do campo. Estabamos a facer unha grellada nocturna e o meu avó que era moi bromista de súpeto gritou: Mira José un burro voando! Eu saín correndo deixando todo o que estaba a facer para mirar ao ceo e preguntar: onde avó? onde? O meu avó nin ningún dos presentes non se esperaba que picase polo absurdo da broma. Non sabendo como seguir o xogo todos rompémonos en gargalladas. Bo, eu non, eu aínda sigo buscando ao burro voando.”

Paz Sainz

“Lembro ir ao campo os domingos coa miña familia e estar a desexar que fose a hora para comer para saborear a tortilla de patacas con chourizo da miña nai, mmmm que delicia. Aínda hoxe cando a fai para comer na casa recordo eses momentos!”

Francisco Carballo

“Pensar na miña infancia trasládame a aqueles momentos nos que non existían redes sociais nin necesitabamos contar ao mundo que eramos felices e é que entón faciamos algo que os mozos de hoxe día parecen esquecer: sentir, vivir e gozar cada momento. O tempo converteu esas vivencias en recordos indelebles deses que non necesitan «gústasme» ou  retweets pero que che unen para sempre coas persoas que os compartes. E é que falar desa infancia é falar do meu pai e o meu avó e desas excursións que faciamos os domingos á gandería do seu amigo onde pasabamos o tempo rodeados de animais mentres muxíamos vacas e ovellas ou recolliamos os ovos das galiñas mentres o mundo exterior deixaba de existir para nós. Só estabamos o meu avó, o meu pai, Antonio, os seus animais e eu e con iso era o neno máis feliz do mundo; logo volviamos á cidade pero eses momentos uníronme para sempre a unhas raíces que aprendín a amar e defender. O tempo foi pasando e cada vez tiña menos tempo e o meu avó menos forzas para ir á gandería ata que un día deixamos de ir. Durante anos non pensei demasiado na gandería ata que un día tiven o meu primeiro fillo a moitos quilómetros de casa e creo que entón volvín ser consciente da sorte que tivera de ter esa infancia, ese pai e ese avó. Por iso tan pronto como fun a Murcia quixen levar ao meu fillo a aquela gandería e que vivise o que eu vivía aqueles días pero Antonio xa non estaba e os seus fillos tan pronto como faltou venderon unha gandería que acabou convertida nunha urbanización. E é certo que din que os tempos cambian e cada vez fannos a vida máis cómoda pero tamén nos distanciaron das nosas orixes, cando é o traballo de tantas persoas como Antonio o que nos permitiu chegar ata aquí e de cando en vez fai falta volver conectar coa nosa esencia porque só se quere e valora o que se coñece e porque corremos o  risco de que nuns anos os nosos fillos só coñezan os animais a través da televisión e pensen que os alimentos nacen nos supermercados. Por iso e aínda que sexa polos nosos fillos quizais sexa momento de volver e poñer en valor o lugar do que vimos.“